Richard, Duke of Gloucester, and the Lady Anne

Ο Εδουάρδος IV πήρε την εξουσία και έγινε βασιλιάς εξαιτίας αυτής της κατάστασης του Ερρίκου. Αφότου όμως έγινε βασιλιά ο Εδουάρδος, ανατράπηκε από τους αντιπάλους του οι οποίοι επανατοποθέτησαν τον Ερρίκο ως βασιλιά (σαν ένα βασιλιά μαριονέτα μπορεί να πει κανείς, αφού δεν ήταν σε θέση να ασκήσει τα καθήκοντα του). Μετά από μάχες ο Εδουάρδος ξαναπήρε την εξουσία, φυλάκισε τον Ερρίκο και κατά πάσα πιθανότητα έδωσε την εντολή της δολοφονίας του, γεγονός που τελικά έφερε μια μικρή περίοδο ειρήνης στη διάρκεια των πολέμων των Ρόδων.

Ο Ριχάρδος ο 3ος (που απεικονίζεται) και τον οποίο αναφέρει ο Σαίξπηρ ως δολοφόνο, είναι αδερφός του Εδουάρδου IV, αλλά στην ουσία την περίοδο εκείνη δεν παίζει κάποιο κεντρικό ρόλο στα γεγονότα και ούτε είχε γίνει ακόμη ο τόσο πανούργος και επικίνδυνος άνθρωπος που έγινε αργότερα.

Η όλη δε σκηνή του φλερταρίσματος κατά τη διάρκεια της ταφής προέρχεται από τη φαντασία του Σαίξπηρ καθώς, απ’ όσο γνωρίζω, δεν αναφέρεται σε κάποιο ιστορικό κείμενο της εποχής κάτι τέτοιο (αν και ένα χρόνο μετά την κηδεία ο Ριχάρδος όντως παντρεύτηκε την Anne Neville την οποία γνώριζε από παλιά).

Όσον αφορά τον Πρίγκιπα Εδουάρδο (όχι τον βασιλιά αλλά τον γιο του Ερρίκου VI, σύζυγο της Lady Anne), τον οποίο επίσης δολοφόνησε κατά τον Σαίξπηρ ο Ριχάρδος, στην πράξη πέθανε κατά πάσα πιθανότατα στο πεδίο της μάχης μαχόμενος εναντίον του Εδουάρδου IV. Στη μάχη αυτή συμμετείχε και ο Ριχάρδος ο 3ος , αλλά όποιος και αν το σκότωσε αυτό έγινε στα πλαίσια μιας μάχης και όχι ως αποτέλεσμα κάποιας προσωπικής δολοπλοκίας.

Ο Ριχάρδος ο 3ος αργότερα διεκδίκησε και πέτυχε να γίνει βασιλιάς και ήταν όντως ένας αδίστακτος άνθρωπος όπως αναφέρει και ο Σαίξπηρ. Ο Ριχάρδος σκοτώθηκε σε μάχη από τον Ερρίκο VII ο οποίος έγινε πλέον βασιλιάς, τελειώνοντας έτσι τους πολέμους των Ρόδων και ξεκινώντας την περίοδο της βασιλείας των Τυδώρ.

Το σημαντικό όμως σ’αυτόν τον πίνακα δεν είναι μόνο η πλούσια ιστορία των γεγονότων που απεικονίζει αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ζωγραφίζει το Σαιξπηρικό αυτό θέμα ο Edwin Austin Abbey ο οποίος είναι πραγματικά εντυπωσιακός.

Η όλη σκηνή αποδίδεται με μεγάλη λεπτομέρεια, ρεαλισμό και ζωντανά χρώματα και αν το συνδυάσει κανείς και με τη θεματολογία του πίνακα μπορεί κανείς να δει μια επιρροή από τους προ-Ραφαηλίτες που ζωγράφιζαν με τέτοιο τρόπο. Αντίστοιχο παράδειγμα με επίσης σαιξπηρικό θέμα είναι και ο πίνακας που βλέπουμε παρακάτω:

Η ιστορική λεπτομέρεια είναι ένα χαρακτηριστικό του Abbey. Δεν ξεκινούσε καν να ζωγραφίσει έναν πίνακα με ιστορικό θέμα αν δεν ήταν σίγουρος ότι το κάθε ρούχο, το κάθε αντικείμενο είναι σωστό ιστορικά.

Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Abbey ήταν οι τοιχογραφίες που κλήθηκε να ζωγραφίσει στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βοστώνης. Το θέμα των τοιχογραφιών αυτών αφορά το μύθο του Αρθούρου και την αναζήτηση του Grail.

Αρχικά είχε προτείνει να ζωγραφίσει την αίθουσα με σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας-ποίησης, όπως του Όμηρου, του Σαίξπηρ, του Δάντη κ.α. αλλά άγνωστο γιατί, άλλαξε απόφαση και ζωγράφισε το μύθο του Αρθούρου.

Σημαντικό κεφάλαιο στην σταδιοδρομία του ήταν τα ταξίδια του στην Αγγλία. Ο Abbey γεννήθηκε στην Αμερική και στην αρχή της καριέρας του ασχολήθηκε με την εικονογράφηση, σε μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση των γεγονότων σε εφημερίδες, περιοδικά κλπ. Σιγά σιγά όμως με τη φαντασία του ζωγράφιζε και αναδημιουργούσε σκηνές του παρελθόντος κάτι για το οποίο έγινε ιδιαίτερα γνωστός.

Στα πλαίσια της δουλειάς του ταξίδεψε στην Αγγλία όπου λίγο αργότερα έμεινε και μόνιμα. Και εκεί έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους προ-Ραφαηλίτες ζωγράφους ενώ επίσης άρχισε να ασχολείται με την ελαιογραφία (ένα παράδειγμα είναι και ο πίνακας αυτός του Ριχάρδου).

Οι προ-Ραφαηλίτες είναι ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο. Ήταν ένα σύντομο κίνημα στην Αγγλία σχετικά λίγων ζωγράφων στη Βικτωριανή εποχή το 19ο αιώνα. Ζωγράφιζαν με αρκετή λεπτομέρεια, ρεαλισμό και θέματα εμπνευσμένα από το παρελθόν, μύθους, λογοτεχνικά έργα κλπ. Φανταστικές σκηνές, δοσμένες όμως μέσα από την καθημερινότητα τους. Πόσο πιο καθημερινή είναι για παράδειγμα η παρακάτω σκηνή με τον Ιησού;

Η εμμονή τους με τη λεπτομέρεια φαίνεται και στον παρακάτω πίνακα του John Everett Millais που όπως αναφέρει η Tate gallery στο site της, ξεκίνησε να ζωγραφίζει τον ποταμό πριν ζωγραφίσει την Οφηλία (από το αντίστοιχο έργο του Σαίξπηρ) και του πήρε περίπου 5 μήνες (!) μόνο για τον ποταμό, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες τη μέρα:

Μπορεί να δει λοιπόν κανείς την επιρροή τους στο έργο του Abbey. Έναν σημαντικότατο ζωγράφο με πολλά αξιόλογα έργα.